::الله اکبر - خامنه ای رهبر ::*یاران خمینی - حقیقت همیشه زنده*

بسم‏اللَّه‏الرّحمن‏الرّحیم‏

رجال لاتلهیهم تجارة ولا بیع عن ذکراللَّه و اقام الصّلوة و ایتاء الزکوة یخافون یوما تتقلّب فیه القلوب والابصار. لیجزیهم اللَّه احسن ما عملوا و یزیدهم من فضله و اللَّه یرزق من یشاء بغیر حساب(1)

در تاریخ پُرماجراى انقلاب، هیچ روزى مانند دوازدهم بهمن نبود که در آن، مردى از دودمان پیامبران و بر شیوه‏ى آنان، با دستى پُرمعجزه و دلى به عمق و وسعت دریا، در میان مردمى شایسته و چشم به راه، چون آیه‏ى رحمت فرود آمد و آنان را بر بال فرشتگان قدرت حق نشانید و تا عرش عزت و عظمت برکشید. و هیچ روزى چون چهاردهم خرداد نبود که در آن، طوفان مصیبت و عزا، بر این مردم تازیانه‏ى غم و اندوه فرود آورد. ایران یک دل شد و آن دل در حسرتى گدازنده سوخت، و یک چشم شد و آن چشم در مصیبتى عظیم گریست. در آن روز، خورشیدى غروب کرد که با طلوع آن، هزار چشمه‏ى نور در زندگى ملت ایران جوشیده بود؛ روحى عروج کرد که با نَفَس روح‏اللهى‏اش، پیکر ملت را جان بخشیده بود؛ حنجره‏یى خاموش شد که نَفَس گرمش، سردى و افسردگى از جهان اسلام زدوده بود؛ لبانى بسته شد که آیات الهى عزت و کرامت را بر مسلمین فروخوانده و افسونِ یأس و ذلت را در روح آنان باطل ساخته بود.

آن روز، روز عزاى بزرگ عالم اسلام شد. سوزش آن غم، به ملت ایران منحصر نماند. در سراسر جهان، هرجا دل روشن و جان بیدارى بود، مصیبت‏زده شد. هرجا مسلمانى آگاه از انقلاب و مسایل آن بود، خود را صاحب عزا شمرد. پس، در روى زمین جایى نماند که در آن، دلهایى از این حادثه‏ى عظیم، از اندوه لبریز نشود و انسانهایى از این فقدان بى‏جبران،به عزا ننشینند.

و اما ایران، یکسر عزاخانه‏یى شد که در هر شهر و روستایش، شیون حسرتبار از یکایک خانه‏ها سرریز شد و کوى و میدان و خیابان را پُر کرد. هیچ‏کس نتوانست این جرعه‏ى درد را خاموش فرو برد؛ از دلاوران میدانهاى نبرد، تا مادران و پدرانى که غم شهادت جوانانشان نتوانسته بود گره‏ى عجز و اندوه بر جبینشان بیفکند، تا بزرگمردان عرصه‏ى علم و عرفان و سیاست و تا یکایک آحاد این ملت عظیم القدر، همه و همه در این مصیبت عظمى‏ زار زار گریستند، یا صدا به فغان بلند کردند، یا بى‏صبرانه بر سروسینه زدند. مصیبت فقدان امام، همان به بزرگى امام بود و جز خدا و اولیایش کیست که حد و مرز این عظمت را بشناسد؟ آن‏جا که دلهاى بزرگ بى‏تاب مى‏شوند، آن‏جا که انسانهاى بزرگ دست‏وپا گم مى‏کنند، آن‏جا که صحنه، از بى‏قرارى میلیونها و میلیونها انسان پُر است، کدام زبان و قلم انسانى است که بتواند نمایشگر و صحنه‏پرداز گردد؟ من که خود قطره‏ى بى‏تابى در اقیانوس متلاطمِ آن روز - و آن روزها - بوده‏ام، چگونه خواهم توانست آن را شرح کنم؟!

و اما روى دیگر صحنه، یعنى فضاى ملکوت جهان در آن روز، تنها براى اصحاب بصیرت و معرفت مشهود بوده است. شاید چشمهاى نافذى که حجاب ملک را مى‏گشایند و مرغ نگاه را تا ملکوت پرواز مى‏دهند، شگفتیهاى بیشتر و صحنه‏هاى تماشاییترى را آن روز در آن عاشوراى خمینى دیده باشند: عروج نفس مطمئنه‏یى را به قرارگاه لطف و رحمت خدا، صعود کلمه‏ى طیبه‏یى و نفس راضیه و مرضیه‏یى را به سوى حق، رجوع جویبارى را به دریا و وصال عاشقى را به معشوق، استقبال خیل عظیم شهدا را از آن روح مطهر و خیرمقدم ارواح طیبه‏ى اولیا را به آن میهمان تازه وارد، فوز و فلاح جان مزکّایى را که بر بال ملایک رحمت نشسته و شمیم حسنات بى‏شمارش، مشام فرشتگان و خزنه‏ى بهشت نعیم حق را معطر ساخته، عمل صالحى را که ردایى از نور گشته و بر پیکر ملکوتى آن روح مجرد پوشانیده شده و باران غفران و فضل خداوندى گشته و بر سراپاى آن عبد صالح فروریخته و دارالسّلام ابدى شده و آن مشتاق رضوان حق را در خود جاى داده است.

افسوس که براى ما خاکیان، از آن آیینه‏بندان جشن ملکوتى، بارقه‏ى تسلایى نمى‏درخشید و جز اشک دیدگان، نَمى بر آتش هجران آن قبله‏ى دلها افشانده نمى‏شد. شور عزا در غم پدر مهربان، معلم دلسوز و مرشد حکیم و دیدبان همیشه بیدار و طبیب درد و درمان‏شناس و سروش رحمت خدا بر امت و یادگار انبیا و اولیا در زمین، اهل زمین را مى‏گداخت و غمى بى‏تسلا بر آنان فرو مى‏ریخت. زمان، یگانه‏ى خود را از دست داد و زمین، گوهرى یکدانه را در خود گرفت. پرچمدار بزرگ اسلام، پس از عمرى مبارک که در راه اعتلاى اسلام سپرى شده بود، دنیا را وداع کرد و قطب عالم امکان و ولىّ‏اللَّه‏الاعظم(ارواحنافداه) در مصیبت خلیفه‏ى خود سوگوار شد.

اکنون، یک سال از آن روزهاى مالامال درد و رنج مى‏گذرد. سالى که در آن، یاد و حضور امام، لحظه‏یى ملت ما را ترک نگفته و زنده و برجسته و درخشان در ذهن و زندگى آنان و دیگر مسلمانان و مستضعفان در سراسر جهان برجا مانده است. آنچه پس از حیات پُربرکت امام و در این یک سال، براى ما و همه‏ى دلسوزان امت اسلام بیشترین اهمیت را داشته، میراث عظیم و تاریخى و بى‏نظیر او - جمهورى اسلامى و سلامت و توان و شتاب و جهت‏گیرى صحیح آن در راه و خط امام - بوده است. این، همان چیزى است که در دوران زندگى آن بزرگوار نیز مسأله‏ى اول براى ملت ایران و دوستان آن در سراسر جهان، بلکه براى هر مسلمانى به حساب مى‏آمده که به مجد و عظمت اسلام دل بسته بوده است. و حق نیز همین است.

جمهورى اسلامى که با پیدایش خود، راه نوینى در مقابله با زورگویان طراز اول عالم باز کرد و به ملتهاى مستضعف - مخصوصاً مسلمانان - امیدى تازه بخشیده و در مدت ده‏سال‏واندى رهبرىِ امام راحل عظیم، بارها قلدران زمان را عملاً تحقیر کرده و دروغ شکست‏ناپذیرى آنان را باطل ساخته است، باید هم بیشترین اهتمام امت اسلام و ملت ستم‏کشیده‏ى ما را به خود جلب کند؛ همچنان‏که آن پیشواى صالحان نیز همیشه بیشترین همت خود را به همین دو مسأله مى‏گماشت: پاسدارى از جمهورى اسلامى و مراقبت از جهت‏گیرى راست و درست آن. و آن فقیه عظیم‏القدر و اسلام‏شناس بى‏بدیل، حفظ جمهورى اسلامى را برتر و با اهمیت‏تر از هر واجبى مى‏دانست.

با رحلت امام خمینى(ره)، طیف وسیع دشمنان اسلام که در صفوف مقدّم معارضه با جمهورى اسلامى بودند، این امید را پنهان نکردند که جمهورى اسلامى در غیاب پدیدآورنده و پروراننده‏ى خود، نیروى دفاع و رشد را از دست بدهد و چون کودک بى‏صاحبى، احساس ضعف و درماندگى کند، یا بکلى از پاى درآید و یا به‏ناچار به زیر دامان این و آن پناه گیرد! در محاسبات تنگ‏نظرانه‏ى دشمنان که همه بى‏استثنا اسیر محاسبات صددرصد مادّى و از فهمِ روابط معنوى و برکات ایمان و تقوا بى‏نصیبند، نمى‏گنجید که معجزه‏ى الهى در طلیعه‏ى قرن پانزدهم هجرى - یعنى حکومت صلاح و دین و حیات دوباره‏ى ارزشهاى اسلامى - آن قله‏ى مرتفعى باشد که دست آلوده‏ى بندگان هوى‏ و هوس به آن نرسد و دیپلماسى زر و زور از به دام افکندن آن عاجز بماند!

اما اراده‏ى الهى این بود، و همان شد که اراده‏ى الهى بود. نظام اسلامى، رشد و کارایى خود را در این مصیبت و ابتلاى عظیم الهى نشان داد و ملت عالى‏قدر و مسؤولان دلسوز و اهل حل و عقد، به پاداش صبر بر این مصیبت عظمى‏، استحقاق درود و رحمت حق را یافتند و به کمک خداوند و توجهات حضرت ولىّ‏اللَّه‏اعظم (ارواحنافداه) توانستند با گشودن گرههایى که به‏طور طبیعى در صورت ارتحال امام پدید مى‏آمد، از امتحانى بزرگ سربلند بیرون آیند. نظام اسلامى که قلب تپنده‏ى خود را از دست داده بود، به برکت ایمان و توکلش و به برکت درسهاى جاودانى که مردمش از آن استاد و مرشد خود آموخته بودند، نه فقط از حرکت و حیات و نشاط بازنماند، بلکه با نشان دادن کارآزمودگى و حکمت و سرعت عمل، اعتبار خود را مضاعف ساخت.

ابراز وفادارى ملت در آن عزادارى بى‏نظیر که در مقیاس جهان و تاریخ فوق‏العاده بود، حل مسأله‏ى رهبرى، اعلام حضور عاشقانه‏ى همه‏جایى و همگانى مردم در دفاع از راه امام و از میراث معنوى امام در برابر رهزنان کمین‏گرفته و رستاخیز شگفت‏انگیز و به‏یادماندنى چهل روزه‏ى ایران و آن‏گاه تصویب ملّى اصلاحات قانون اساسى و شرکت در انتخاب رئیس جمهورِ گزیده و تشکیل دولت و جریان یافتن همه‏ى امور کشور در عین تازگى و جاودانگى داغ رحلت امام و یاد ماندگار او، همه و همه اعتبارى افزونتر از پیش به ایران و ایرانى و انقلاب و نظام اسلامى بخشید.

درست در آن هنگام که از حادثه‏ى ارتحال امام، نفس دنیا در سینه‏اش حبس شده و خواب از چشم دوست و دشمن در سطح جهان گرفته شده بود، ایران اسلامى نمایشى قهرمانانه داد و با عنایات خداوندى، سنگینترین آزمون خود را به سرافرازى طى کرد و کشتى انقلاب از گردابى خطیر، با آرامش و اطمینان عبور کرد. و این خود آیت دیگرى از شمول الطاف الهى بر ملتى شد که قدم در راه خدا نهاده و به نصرت او قیام کرده است. دوستان، یعنى توده‏هاى مسلمان و مستضعفانِ بسیارى از مناطق عالم، جانى و امیدى دوباره گرفتند و به پایه‏هاى نظام سلطه‏ى جهانى، ضربه‏یى دوباره - پس از ضربه‏ى آغاز پیروزى انقلاب - وارد آمد. یعنى حادثه‏یى که مى‏پنداشتند انقلاب را درهم خواهد پیچید، به انقلاب اوج و حیات بخشید و امام ما - آن برافروزنده‏ى مشعل انقلاب - با رحلت خود، یک بار دیگر شعله‏ى انقلاب را برافروخته کرد. «فرحمه‏اللَّه حیّا و میّتا والسّلام علیه یوم ولد و یوم قادالامّة و یوم ارتحل و یوم یبعث حیّا».

در همه‏ى این حوادث، و با نگاهى وسیعتر در سرگذشت یازده‏ساله‏ى نظام اسلامى و اساساً در پیدایش این نظام و مقدمات آن و مبارزاتى که به آن منتهى شد، صحنه‏پرداز اصلى و عامل حقیقى، همانا اسلام و عقیده و ایمان و تربیت اسلامى است. هم ملت ایران که با قیام شجاعانه‏اش در برابر نظام سلطه‏ى جهانى و برضد ابرقدرتهاى شرق و غرب، کارى عظیم و بى‏سابقه انجام داد؛ هم رهبر و قائد عظیم‏الشأن این انقلاب که مثل کوه در برابر همه‏ى بادهاى مخالف ایستاد و هجوم طوفانها را شکست، اما خود کمترین تکانى نخورد؛ هم نظام نوین اسلامى که توانست کشور را بدون اندک تکیه‏یى به بیگانگان اداره کند و جنگى را که محل تلاقى نیروهاى شرق و غرب بر ضد او بود و نزدیک به سه‏چهارم سالیان پس از پیروزى را فرا گرفت، بدون گرایش به هیچ طرف و فقط با تکیه برخود، شرافتمندانه و با عزت و پیروزى به پایان بَرَد، همه و همه توان خود را از اسلام گرفته‏اند و اسلام جوهراصلى این حوادث شگفت‏آور و مایه‏ى حقیقى قدرت و صلابت و عزتى است که ایران و ایرانى و ملت و رهبر و انقلاب و نظام ما، در تاریخ معاصر از خود بروز داده‏اند.

اسلام، دین توحید است و توحید یعنى رهایى انسان از عبودیت و اطاعت و تسلیم در برابر هر چیز و هرکس به جز خدا؛ یعنى گسستن بندهاى سلطه‏ى نظامهاى بشرى؛ یعنى شکستن طلسم ترس از قدرتهاى شیطانى و مادّى؛ یعنى تکیه بر اقتدارات بى‏نهایتى که خداوند در نهاد انسان قرارداده و از او بکارگیرى آنها را همچون فریضه‏یى تخلف‏ناپذیر، طلب کرده است؛ یعنى اعتماد به وعده‏ى الهى در پیروزى مستضعفین بر ستمگران و مستکبرین به شرط قیام و مبارزه و استقامت؛ یعنى دل‏بستن به رحمت خدا و نهراسیدن از احتمال شکست؛ یعنى استقبال از زحمات و خطراتى که در راه تحقق وعده‏ى الهى، آدمى را تهدید مى‏کند؛ یعنى مشکلات راه را به حساب خدا گذاشتن و خود را به پیروزى حتمى و نهایى امیدوار داشتن؛ یعنى در مبارزه، چشم به هدف عالى - که نجات جامعه از هرگونه ستم و تبعیض و جهل و شرک است - دوختن و عوض ناکامیهاى شخصى و میان راهى را نزد خدا جستن؛ و خلاصه یعنى خود را مرتبط و متصل به اقیانوس لایزال قدرت و حکمت الهى دیدن و به سمت هدف اعلى‏، با امید و بى‏تشویش شتافتن. همه‏ى عزت و اعتلایى که به مسلمین وعده داده شده، در سایه‏ى چنین ایمان و درک روشن و عمیقى از توحید است. بدون فهم درست و پایبندى عقیدتى و عملى به توحید، هیچ‏کدام از وعده‏هاى الهى درباره‏ى مسلمانان عملى نخواهد شد.

در دوران سلطه‏ى استکبار، غفلت از توحید ناب اسلامى و مفهوم زندگى شمول آن بود که صحنه را براى بُتهاى استعمار باز گذارد و به خداوندان زر و زور، فرصت تاخت‏وتاز داد. دشمنان با نقشه‏هاى از پیش آماده شده، دین را در کشورهاى اسلامى از صحنه‏ى زندگى راندند و شعار جدایى دین از سیاست را در این کشورها تحقق بخشیدند. نتیجه این شد که پیشرفت علمى غرب بتواند این کشورها را یکباره به صورت تابعى از کشورهاى صنعتى درآورد و سرنوشت سیاسى و اقتصادى آن را براى مدتهاى طولانى و جبران‏ناپذیر، به دست غارتگران غربى بدهد.

امروزه غالب کشورهاى اسلامى، پس از دهسال که جیب کمپانیها و دولتهاى غربى از منابع آنها پُرشده، هنوز در وادى عقب‏ماندگى سرگردانند و هنوز محتاج صنعت و علم و کالاى غربى و هنوز در عالم سیاست، طفیلى و پیرو ناگزیر آنان. این، همان خسران عظیمى است که از روز اول بر اثر عدم توجه به اصل بنیادین اسلام - یعنى توحید اسلامى - پیش آمده و هرچه زمان پیشتر رفته و علم کاملتر شده و دولتها و کشورهایى را مجهزتر کرده، کشورهاى اسلامى ناتوان‏تر، وابسته‏تر، کم‏جرأت‏تر و بى‏ابتکارتر شده‏اند.

راه علاج آن است که مسلمانان به اسلام ناب - که در آن، توحید و نفى عبودیتِ غیرخدا، از هر چیز برجسته‏تر و درخشنده‏تر است - برگردند و عزت و قدرت خود را در اسلام بجویند. و این چیزى است که طراحان توطئه‏هاى ضد اسلامى، همیشه از آن بیمناک بوده و در راه پیدایش آن، موانع جدى مى‏نهاده‏اند. هنگامى که انقلاب اسلامى در ایران پیروز شد، از آن‏جا که پیش‏بینى مى‏شد که جاذبه و محبوبیت انقلاب، ملتهاى مسلمان و حتّى بعضى غیرمسلمانها را شیفته‏ى اسلام کند، همه‏ى دستهاى استعمارى به کار افتاد، تا از نفوذ معنوى اسلام جلوگیرى کند. تلاش وسیع و همه‏جانبه‏ى استکبار در برابر نفوذ اسلام، هیچ موجبى جز این ندارد که گسترش اسلام و مفاهیم اسلامى در هر نقطه‏ى جهان، به معناى جمع شدن بساط استکبار و ایادى آن در آن نقطه است.

همان‏طور که همه مى‏دانند، بلافاصله پس از پیروزى انقلاب - که معناى درست توحید و نفى عبودیت غیرخدا و عزت در برابر هرکس و هرچیز غیرخدا را در عمل و واقعیت به همه نشان داد - مسلمانان در نقاط بسیارى از جهان، احساس شخصیت و عزت نموده، در مقابل قدرتمندان و زورگویان ایستادند و سرفصل جدیدى در مبارزات ملل مسلمان به وجود آمد؛ از جمله حرکت عظیم مردم مسلمان در افغانستان و شروع مبارزات مردمى در سرزمین فلسطین و ایستادن مردم مسلمان و مبارز فلسطین در برابر احزاب معامله‏گر و شروع نهضتهاى اسلامى زیادى در کشورهاى مسلمان آفریقایى و آسیایى و حتّى در اروپا که همه براساس جاذبه‏ى اسلام و شوق به تحقق احکام الهى به وجود آمده و اسلام را رهاییبخش و عزتبخش خود مى‏داند.

تا پیش از پیدایش جمهورى اسلامى، به توده‏هاى عظیم مسلمان عالم تفهیم شده بود که اسلام قادر نیست براى آنان عزت و عظمت بیافریند و آنان در جستجوى سعادت باید یا به دنبال الگوى غربى و فرهنگ اروپا و امریکا بروند و یا به سمت تئوریهاى خیالى و پوچ مارکسیسم گرایش یابند؛ اما پیروزى انقلاب اسلامى و تشکیل جمهورى اسلامى در ایران و عزت و عظمتى که تحقق اسلام به ملت ایران بخشید، همه‏ى بافته‏هاى دیرینه‏ى استعمارگران غربى را باطل کرد و در عمل نشان داد که اسلام مى‏تواند ملتى را از ضعف و بى‏حالى و انظلام نجات بدهد و به اوج عزت و شجاعت و اعتماد به نفس برساند و هم مى‏تواند نظامى استوار و قادر بر زورآزمایى با قدرتهاى مادّى جهان بر آنان ببخشد و دست قدرتهاى ظالمانه و تحقیرکننده‏ى استعمار و استکبار را از سر آنان کوتاه کند. و چنین بود که جمهورى اسلامى به برکت اسلام، از پشتوانه‏ى مردمىِ نیرومندى در مقیاس جهانى برخوردار گشت و این به نوبه‏ى خود، بر توانایى و آسیب‏ناپذیرى جمهورى اسلامى - که همه‏ى سلطه‏هاى بزرگ جهانى، با آن سرناسازگارى دارند - افزوده است.

آثار پیروزى ملت ایران در زورآزمایى قدرتهاى جهانى با آن، به جهان اسلام منحصر نماند؛ بلکه در کشورهاى غیرمسلمان و در نظامهایى که قفس آهنین استبداد حزبى یا ستم قومى اجازه نداده بود که مسلمانانِ آن کشورها حتّى مسلمانى خود را احساس کنند، نسیم هویت اسلامى وزیدن گرفت و ایمانهاى خفته به جوش آمد و گلبانگ مسلمانى، خواب اهریمنان را برآشفت: «و ترى الارض هامدة فاذا انزلنا علیها الماء اهتزّت و ربت و انبتت من کلّ زوج بهیج».(2) پس، در ماجراى عظیم این ده‏سال گذشته، قهرمان اصلى اسلام است. و این رستاخیزى اسلامى است که جانهاى مرده را بیدار کرده و زمینه را براى روزى آماده مى‏سازد که در پاسخ به سئوال «لمن الملک»، در بسیط زمین از چهارگوشه‏ى عالم گفته شود: «للَّه الواحد القهّار»(3).

امروزه گرچه مغزهاى علیل تحلیلگران مادّى، هنوز عاجز از فهم و تحلیل حوادث اسلامى در ده‏سال اخیر است و آنان بدرستى نمى‏توانند بفهمند، که چه شد که پس از تلاش دویست‏ساله‏ى استعمار در کشورهاى اسلامى و پس از هزاران شیوه‏ى موفق براى راندن اسلام از صحنه‏ى زندگى و حتّى از صفحه‏ى ذهن و دل مردم در این کشورها و مهمتر از آن، پس از قرنها بدآموزىِ قدرتهاى استبدادى و ایادىِ آنان و پس از تحریفهاى بى‏شمارى که به وسیله‏ى وعاظ السلاطین و آخوندهاى دربارى در دین پدید آمده و صفا و خلوص آن را مخدوش ساخته و به دارویى بى‏اثر و جسمى بى‏جان بدل کرده بود، امروز دوباره اسلام در قلب میهن اسلامى پروبال گشوده و سایه‏ى رحمت خود را بر سرتاسر جهان اسلام گسترده و چون خورشیدى روشنگر در دل همه‏ى مسلمین تافته و به آنان روح و نشاط و امید بخشیده است؟ و چگونه اسلام که بتدریج به دست فراموشى سپرده مى‏شد و هرگز هیچ امیدى را در دل جستجوگر انسانهاى دردمند و بى‏تاب بر نمى‏انگیخت، اکنون به یگانه امید روشن ملتهاى مسلمان، مخصوصاً جوانان و بیداردلان و دردمندان تبدیل یافته است؟ آرى، فهم و تحلیل درست این حوادث شگفت‏آور، اگرچه براى مغزها و ذهنهاى بیگانه از حقیقتِ اسلام و بى‏خبر از سرگذشتِ واقعى اسلام ناممکن است، لیکن براى صاحبان بصیرت،پاسخ در یک کلمه است: معجزه‏ى انقلاب.